وقتی از ته دل هدیه ات را به سنجاب زاگرس هدیه میکنی!!

نقاشی را گفتند :” این همه نقاشی زیبا و دلربا را چگونه می کشی؟ ” در پاسخ گفت :” من نقاشی هایم را نمی کشم ، نقاشی ها مرا می کشند و با خود به دنیای آرزوها می برند . در اصل من کاره ای نیستم ، این احساس قلبی و درونی من است که با زبان خاصش از جنس قلم و مداد رنگی بر کاغذ و یا بوم جاری و تصویر می گردد .”

اگر عاشق طبیعت باشی و همزمان دست به قلم هم باشی ، دستهایت کاری می کند کارستان ، از آن نوع که نه با نمره و نه با پول نمی توان ارزشش را سنجید ، چه بسا نقاشان صاحب مقامی که نقاشی های بی احساسی ترسیم کردند و نتوانستند زورکی هم که شده احساسی به آن بچسپانند ، یادم هست آنقدر برایش تبلیغ کردند که دیگران گفتند: بس کنید لطفا ، نمی توانید از دل این برگه چیزی بیرون بکشید . !!

دوستدار طبیعت که باشی می شوی “خانم نرگس گیوه کشان ۱۵ ساله ” . هنرمند باشی و دوستدار محیط زیست همه آنها می آیند و به دستهایت فرمان می دهند که بکش آن نازنین جانداری را که نگهبان زاگرس است ، بکش او را که گاهی از بی مهری آدمها حوصله اش سر می رود و در دفاع از هستی اش گازشان می گیرد ، گازی از سر خیرخواهی و تذکر ، که زخم روی انگشتت را یادت باشد، من سالهاست که زخم نا مهربانان سرزمینم را بر تنم حس کرده ام ، به دوستانتان بگویید با من مهربان باشند ، من سنجاب بی آزار این سرزمینم  ، همه حس کرده ایم و می دانیم  : ” وقتی از ته دل هدیه ات را به سنجاب زاگرس هدیه میکنی!! ” لذتی دارد وصف ناپذیر و زیبا ، آنقدر زیبا که کلمات نمی توانند آن را بیان کنند . / ناصر جعفری